💞 ಸಣ್ಣ ಕಥೆಯ ವಿವರಣೆ
ಈ ಕಥೆ ಸಮೀರಾ ಮತ್ತು ಅನಿರುದ್ಧ ಎಂಬ ಎರಡು ವಿಭಿನ್ನ ಜಗತ್ತಿನ ಹೃದಯಗಳ ಕಥೆ.
ಒಬ್ಬಳು ಕನಸುಗಳನ್ನು ನಂಬುವ ಹುಡುಗಿ, ಮತ್ತೊಬ್ಬನು ಜೀವನದ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಹೃದಯವನ್ನೇ ಮರೆತ ಯುವಕ.
ಅಪೇಕ್ಷೆ, ಅಹಂ, ದೂರ, ಮೌನ ಮತ್ತು ಪುನಃ ಸೇರುವ ಪ್ರೀತಿಯ ನಡುವೆ ಬೆಳೆದ ಈ ಪ್ರೇಮಕಥೆ —
ಪ್ರೀತಿ ಎಂದರೆ ಕೇವಲ ಸೇರುವುದು ಅಲ್ಲ, ಒಬ್ಬರೊಳಗೆ ಒಬ್ಬರು ಉಳಿಯುವುದೆಂಬುದನ್ನು ಹೇಳುತ್ತದೆ.
✨ ಅಧ್ಯಾಯ 1
“ಮೊದಲ ನೋಟ, ಮೊದಲ ಕಂಪನ”
ಮಳೆಯ ಹನಿ ಹನಿ ಸದ್ದು ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದ ಸಂಜೆ.
ಕಾಫಿ ಶಾಪ್ನ ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿಯ ಕುರ್ಚಿಯಲ್ಲಿ ಸಮೀರಾ ಕುಳಿತಿದ್ದಳು.
ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಒಂದು ವಿಚಿತ್ರ ತಾಳ್ಮೆ, ಮುಖದಲ್ಲಿ ಹೇಳಲಾಗದ ಕನಸು.
ಅವಳು ಪುಸ್ತಕ ಓದುತ್ತಿದ್ದಳು… ಆದರೆ ಅಕ್ಷರಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಅವಳ ಮನಸ್ಸು ಹೊರಗಿನ ಮಳೆಯನ್ನು ಓದುತ್ತಿತ್ತು.
ಅದೇ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ, ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದ ಸದ್ದು.
ಒಳಗೆ ಬಂದವನು ಅನಿರುದ್ಧ.
ಒಂದೇ ನೋಟದಲ್ಲಿ ಅವನನ್ನು ಯಾರೂ ಗಮನಿಸದಿರಲು ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ.
ಆದರೆ ಅವನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ದಣಿವು, ಜೀವನ ಅವನಿಗೆ ತುಂಬಾ ಹೇಳಿ ಹೋಗಿದ್ದ ಕಥೆಯಂತಿತ್ತು.
ಕಾಫಿ ಆರ್ಡರ್ ಮಾಡಿ, ಅವನು ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದಾಗ—
ಸಮೀರಾನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಅವನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಸಿಕ್ಕವು.
ಅದು ಕೇವಲ ಒಂದು ಕ್ಷಣ.
ಆದರೆ ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಏನೋ ಅಲುಗಿತು.
ಸಮೀರಾ ತಕ್ಷಣ ಕಣ್ಣು ಕೆಳಗಿಟ್ಟಳು.
ಹೃದಯ ಅಕಾರಣವಾಗಿ ವೇಗವಾಗಿ ಬಡಿದಿತು.
“ಏಕೆ?” ಎಂದು ಅವಳ ಮನಸ್ಸು ಕೇಳಿತು.
ಉತ್ತರ ಅವಳಿಗೆ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.
ಅನಿರುದ್ಧನಿಗೂ ಅದೇ ಅನುಭವ.
ಅವನು ತನ್ನ ಕಾಫಿಯನ್ನು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡರೂ, ಗಮನ ಅಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ.
ಆ ಹುಡುಗಿಯ ಮುಖ, ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳ ಮೌನ… ಅವನೊಳಗೆ ಏನೋ ತಟ್ಟಿತ್ತು.
ಅವನು ಕುಳಿತ ಜಾಗದಿಂದಲೇ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಅವಳತ್ತ ನೋಡಿದ.
ಈ ಬಾರಿ ಸಮೀರಾ ನಗಲಿಲ್ಲ, ಮಾತಾಡಲಿಲ್ಲ—
ಆದರೂ ಅವಳ ಮೌನವೇ ಅವನ ಹೃದಯಕ್ಕೆ ಶಬ್ದವಾಯಿತು.
ಮಳೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ಜೋರಾಗಿ ಸುರಿಯತೊಡಗಿತು.
ಆ ಮಳೆಯ ನಡುವೆ,ಎರಡು ಅಜ್ಞಾತ ಹೃದಯಗಳು—
ಒಬ್ಬರಿಗೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೇ,
ಒಬ್ಬರ ಕಥೆಯ ಮೊದಲ ಅಧ್ಯಾಯವಾಗಿ ಬರೆದಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದವು.
ಅಧ್ಯಾಯ 1 ಮುಕ್ತಾಯ…
✨ ಅಧ್ಯಾಯ 2
“ಮೌನದಲ್ಲೇ ಮಾತಾಡಿದ ಹೃದಯಗಳು”
ಮಳೆ ನಿಂತಿತ್ತು.
ಆದರೆ ಸಮೀರಾನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಹನಿಗಳು ಬೀಳುತ್ತಲೇ ಇದ್ದವು.
ಕಾಫಿ ಶಾಪ್ನೊಳಗೆ ಮೌನ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿತ್ತು.
ಅದು ಸಾಮಾನ್ಯ ಮೌನವಲ್ಲ—
ಹೃದಯಗಳು ಪರಸ್ಪರ ಮಾತಾಡುವಾಗ ಬರುವ ಮೌನ.
ಅನಿರುದ್ಧ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಎದ್ದು ನಿಂತ.
ಅವನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಕಾಫಿ ಕಪ್,
ಆದರೆ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಏನೋ ಹೇಳಬೇಕೆಂಬ ಆಸೆ.
ಅವನು ಹೆಜ್ಜೆ ಇಟ್ಟು ಸಮೀರಾ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಟೇಬಲ್ ಹತ್ತಿರ ಬಂದ.
“Excuse me…”
ಅವನ ಧ್ವನಿ ಗಂಭೀರವಾಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ನಡುಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ.
ಸಮೀರಾ ತಲೆ ಎತ್ತಿ ನೋಡಿದಳು.
ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಆಶ್ಚರ್ಯ, ಭಯ, ಕುತೂಹಲ—ಎಲ್ಲವೂ ಒಂದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ.
“ಈ ಸೀಟ್… ಖಾಲಿಯೇ?” ಎಂದು ಕೇಳಿದ ಅನಿರುದ್ಧ.
ಅವಳು ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಯೋಚಿಸಿ, ನಿಧಾನವಾಗಿ ತಲೆ ಅಲೆಯಿಸಿದಳು.
“ಹೌದು…”
ಅವಳ ಧ್ವನಿ ಮೃದುವಾಗಿತ್ತು.
ಆ ಮೃದುವೇ ಅವನ ಹೃದಯಕ್ಕೆ ತಟ್ಟಿತು.
ಅವನು ಎದುರು ಕುಳಿತ.
ಇಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಕೇವಲ ಒಂದು ಟೇಬಲ್.
ಆದರೆ ಹೃದಯಗಳ ನಡುವೆ—
ಅಂತರವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ.
ಕೆಲವು ಕ್ಷಣ ಮಾತಿಲ್ಲದೇ ಕಳೆದುಹೋಯಿತು.
ಸಮೀರಾ ಪುಸ್ತಕದ ಪುಟ ತಿರುಗಿಸಿದಳು,
ಆದರೆ ಅವಳ ಗಮನ ಅಕ್ಷರಗಳಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ.
“ನೀವು… ತುಂಬಾ ಆಸಕ್ತಿಯಿಂದ ಓದುತ್ತಿದ್ದೀರಾ,” ಎಂದ ಅನಿರುದ್ಧ.
“ಯಾವ ಪುಸ್ತಕ?”
ಅವಳು ತುಸು ನಗುತ್ತಾ,
“ಕಥೆಗಳ ಪುಸ್ತಕ.
ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕಥೆಗಳು… ನಮ್ಮಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಸತ್ಯವಾಗಿರುತ್ತವೆ,” ಎಂದಳು.
ಅವನಿಗೆ ಆ ಮಾತು ತಟ್ಟಿತು.
“ಹೌದು,” ಎಂದನು,
“ನಮ್ಮ ಜೀವನಕ್ಕಿಂತ ಚೆನ್ನಾಗಿ ನಮ್ಮನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋದು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕಥೆಗಳೇ.”
ಅವರು ಇಬ್ಬರೂ ನಗಿದರು.
ಆ ನಗು ಅಜ್ಞಾತವಲ್ಲ.
ಹಳೆಯ ಪರಿಚಯದಂತಿತ್ತು.
ಕಾಫಿ ತಣ್ಣಗಾಗಿತ್ತು.
ಆದರೆ ಸಂಭಾಷಣೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಬೆಚ್ಚಗಾಗುತ್ತಿತ್ತು.
ಸಮೀರಾ ಕೇಳಿದಳು,
“ನೀವು ಏನು ಮಾಡ್ತೀರಾ?”
ಅನಿರುದ್ಧ ಸ್ವಲ್ಪ ಮೌನದ ನಂತರ,
“ಜೀವನ ನಡೆಸುತ್ತೇನೆ,” ಎಂದನು.
“ಅದು ಯಾವಾಗಲೂ ನನ್ನಿಂದ ಏನೋ ಕಿತ್ತುಕೊಂಡು ಹೋಗ್ತಿರುತ್ತೆ.”
ಅವಳು ಅವನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನೋವು ಕಂಡಳು.
ಆ ನೋವಿಗೆ ಕಾರಣ ಕೇಳಲಿಲ್ಲ.
ಕೆಲವು ನೋವುಗಳು—
ಕೇಳದೇ ಅರ್ಥವಾಗಬೇಕು.
“ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ,” ಎಂದಳು ಸಮೀರಾ,
“ಜೀವನ ನಮ್ಮಿಂದ ಏನನ್ನಾದರೂ ಕಿತ್ತುಕೊಂಡ್ರೆ,
ಅದಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ಡದನ್ನು ಕೊಡೋದಕ್ಕಾಗಿಯೇ.”
ಅನಿರುದ್ಧ ಅವಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದ.
ಆ ಮಾತಿಗಿಂತ, ಆ ಮಾತು ಹೇಳಿದ ರೀತಿಗೆ ಅವನು ಮರುಳಾದ.
ಹೊರಗೆ ಮಳೆ ನಿಂತಿತ್ತು.
ಆದರೆ ಒಳಗೆ—
ಪ್ರೀತಿಯ ಮೊದಲ ಹನಿ ಬೀಳುತ್ತಿತ್ತು.
ಅವರು ಕಾಫಿ ಶಾಪ್ನಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬಂದಾಗ,
ಆಕಾಶ ಸ್ವಚ್ಛವಾಗಿತ್ತು.
“ಮತ್ತೆ… ನೋಡ್ತೇವಾ?” ಎಂದು ಕೇಳಿದ ಅನಿರುದ್ಧ.
ಅವನು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಲಿಲ್ಲ.
ಒಂದು ನಿರೀಕ್ಷೆ ಹೇಳಿದ.
ಸಮೀರಾ ಕ್ಷಣಕಾಲ ಮೌನದಲ್ಲಿದ್ದಳು.
ಆಮೇಲೆ ನಗುತ್ತಾ ಹೇಳಿದಳು,
“ಕಥೆಗಳು ಮತ್ತೆ ಭೇಟಿಯಾಗುತ್ತವೆ.
ನಾವು ಕೂಡ.”
ಅವರು ವಿರುದ್ಧ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯತೊಡಗಿದರು.
ಆದರೆ ಹೃದಯಗಳು—
ಒಂದೇ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದವು.
ಅಧ್ಯಾಯ 2 ಮುಕ್ತಾಯ…
✨ ಅಧ್ಯಾಯ 3
“ಹೃದಯಗಳು ಹೆಸರು ಕೇಳುವ ಕ್ಷಣ”
ಸಂಜೆಯ ಆಕಾಶ ಕೆಂಪಾಗಿ ಬಣ್ಣ ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡಿತ್ತು.
ಸಮೀರಾ ಹೆಜ್ಜೆ ಹೆಜ್ಜೆಗೆ ತನ್ನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಹಿಡಿಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಆದರೆ ಮನಸ್ಸು ಕೇಳಲಿಲ್ಲ.
ಅದು ಹಿಂದಿರುಗಿ ಹಿಂದಿರುಗಿ—
ಅನಿರುದ್ಧನ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲೇ ನಿಂತಿತ್ತು.
“ಕಥೆಗಳು ಮತ್ತೆ ಭೇಟಿಯಾಗುತ್ತವೆ. ನಾವು ಕೂಡ.”
ಅವಳದೇ ಮಾತುಗಳು ಅವಳನ್ನೇ ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತಿದ್ದವು.
ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಬೇರೆ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಅನಿರುದ್ಧ.
ಅವನ ಕೈ ಜೇಬಿನೊಳಗಿತ್ತು,
ಆದರೆ ಬೆರಳುಗಳ ನಡುವೆ ಏನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ—
ಹೃದಯ ಮಾತ್ರ ತುಂಬಿತ್ತು.
ಅವನು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಹಲವರನ್ನು ನೋಡಿದ್ದ.
ಮಾತಾಡಿದ್ದ.
ನಗಿದ್ದ.
ಆದರೆ ಸಮೀರಾ—
ಅವಳು ಮಾತಿಲ್ಲದೇ ಅವನೊಳಗೆ ಉಳಿದಳು.
---
ಮೂರು ದಿನಗಳ ನಂತರ.
ಅದೇ ಕಾಫಿ ಶಾಪ್.
ಅದೇ ಕಿಟಕಿ.
ಅದೇ ಮೌನ.
ಸಮೀರಾ ಒಳಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟ ಕ್ಷಣವೇ ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳು ಅವನನ್ನು ಹುಡುಕಿದವು.
ಮತ್ತು…
ಅವನು ಅಲ್ಲೇ ಇದ್ದ.
ಒಬ್ಬನೇ.
ಕಾಫಿ ಕಪ್ ಎದುರು.
ಆದರೆ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ನಿರೀಕ್ಷೆ.
ಅವಳನ್ನು ಕಂಡ ಕ್ಷಣ ಅನಿರುದ್ಧನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಬರುವ ನಗು—
ಅದು ಅಭ್ಯಾಸದ ನಗುವಲ್ಲ.
ಹೃದಯದಿಂದ ಹರಿದುಬಂದ ಸಂತೋಷ.
“ನೀವು ಬಂದಿದ್ದೀರಾ…” ಎಂದನು.
ಅದು ಪ್ರಶ್ನೆಯಲ್ಲ.
ಒಂದು ಹರ್ಷ.
ಸಮೀರಾ ಕುಳಿತಳು.
“ನನಗೂ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ…
ಆದರೆ ಕಾಲುಗಳು ಇಲ್ಲಿಗೆ ತಂದವು,” ಎಂದಳು ನಗುತ್ತಾ.
ಅವರ ನಡುವೆ ಈಗ ಮೌನವಿರಲಿಲ್ಲ.
ಇದ್ದದ್ದು—
ಸೌಕರ್ಯ.
“ನಿಮ್ಮ ಹೆಸರು?” ಎಂದು ಕೇಳಿದ ಅನಿರುದ್ಧ.
ಈ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳುವಾಗ ಅವನ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಂಪನ ಇತ್ತು.
ಸಮೀರಾ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ತಡೆದು,
“ಸಮೀರಾ,” ಎಂದಳು.
ಆ ಹೆಸರನ್ನು ಅವಳು ಹೇಳಿದಂತೆ—
ಅವನ ಹೃದಯ ಅದನ್ನು ನೆನಪಿನಂತೆ ಬರೆದುಕೊಂಡಿತು.
“ಅದೊಂದು ಸುಂದರ ಹೆಸರು,” ಎಂದನು.
“ನಿಮ್ಮಂತೆಯೇ.”
ಅವಳು ಕ್ಷಣಕಾಲ ಅವನನ್ನು ನೋಡಿದಳು.
ಇಷ್ಟು ಸರಳವಾಗಿ ಹೇಳಿದ ಮಾತು—
ಇಷ್ಟು ಆಳವಾಗಿ ತಟ್ಟುತ್ತದೆ ಎಂದು ಅವಳು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿರಲಿಲ್ಲ.
“ನಿಮ್ಮದು?” ಎಂದು ಕೇಳಿದಳು.
“ಅನಿರುದ್ಧ,” ಎಂದನು.
“ಆದರೆ ನಾನು ನನ್ನ ಹೆಸರಿಗಿಂತ,
ನನ್ನೊಳಗಿನ ಮೌನವನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ನಂಬುತ್ತೇನೆ.”
ಸಮೀರಾ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹೇಳಿದಳು,
“ಕೆಲವು ಮೌನಗಳು…
ನಮ್ಮನ್ನು ಬಹಳ ಜೋರಾಗಿ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತವೆ.”
ಅವನು ಅವಳ ಕಣ್ಣೊಳಗೆ ನೋಡಿದ.
ಅಲ್ಲಿ ಆಟವಿರಲಿಲ್ಲ.
ನಾಟಕವಿರಲಿಲ್ಲ.
ಇದ್ದದ್ದು—ಸತ್ಯ.
ಅವರ ಕೈಗಳು ಟೇಬಲ್ ಮೇಲೆ ಹತ್ತಿರವಾಗಿದ್ದವು.
ತಟ್ಟಲಿಲ್ಲ.
ಆದರೂ ಸ್ಪರ್ಶಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಉಷ್ಣತೆ ಇತ್ತು.
ಹೊರಗೆ ಬೆಳಕು ಮಂಗುತ್ತಿತ್ತು.
ಒಳಗೆ—
ಪ್ರೀತಿ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುತ್ತಿತ್ತು.
“ಇದು… ಪ್ರಾರಂಭವೇ?” ಎಂದು ಕೇಳಿದ ಅನಿರುದ್ಧ.
ಸಮೀರಾ ನಗುತ್ತಾ ಉತ್ತರಿಸಿದಳು,
“ಇಲ್ಲ.
ಇದು ನಮ್ಮಿಬ್ಬರಿಗೂ ಈಗಾಗಲೇ ತಡವಾಗಿ ಅರ್ಥವಾದ ಪ್ರೀತಿ.”
ಅವನ ಹೃದಯ ಆ ಕ್ಷಣ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿತು—
ಇದು ಕೇವಲ ಆಕರ್ಷಣೆ ಅಲ್ಲ.
ಇದು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದ ಸಂಬಂಧ.
ಅಧ್ಯಾಯ 3 ಮುಕ್ತಾಯ…
✨ ಅಧ್ಯಾಯ 4
“ಹೃದಯಗಳು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡ ರಾತ್ರಿ”
ಆ ರಾತ್ರಿ ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ನಕ್ಷತ್ರಗಳು ಹೆಚ್ಚು ಬೆಳಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.
ಆದರೂ ಸಮೀರಾ ಮತ್ತು ಅನಿರುದ್ಧ ನಡುವಿನ ನೋಟಗಳು—
ಪೂರ್ತಿ ಆಕಾಶವನ್ನೇ ಬೆಳಗಿಸುವಷ್ಟು ಪ್ರಕಾಶಮಾನವಾಗಿದ್ದವು.
ಕಾಫಿ ಶಾಪ್ ಮುಚ್ಚುವ ಸಮಯ ಹತ್ತಿರವಾಗಿತ್ತು.
ಆದರೆ ಅವರಿಬ್ಬರಿಗೂ ಹೊರಗೆ ಹೋಗಲು ಮನಸಿರಲಿಲ್ಲ.
ಕೆಲವು ಕ್ಷಣಗಳು…
ಬದುಕಿನ ದಿಕ್ಕನ್ನೇ ಬದಲಿಸುವಷ್ಟು ಮಹತ್ವದವು.
“ನಾನು ಏನನ್ನೋ ಹೇಳಬೇಕು,” ಎಂದ ಅನಿರುದ್ಧ.
ಅವನ ಧ್ವನಿ ನಿಧಾನ, ಆದರೆ ದೃಢ.
ಸಮೀರಾ ಅವನತ್ತ ನೋಡಿದಳು.
“ಕೆಲವು ಮಾತುಗಳು… ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಹುಟ್ಟಿರುತ್ತವೆ,” ಎಂದಳು ಮೃದುವಾಗಿ.
ಅವನು ಆಳವಾದ ಉಸಿರು ತೆಗೆದುಕೊಂಡ.
“ನನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಾನು ಯಾವಾಗಲೂ ತಡವಾಗಿ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ.
ಸಂತೋಷವಾಗಲಿ, ನೋವಾಗಲಿ—
ಎಲ್ಲವೂ ಆಗಿ ಹೋದ ಮೇಲೆ.”
ಅವನು ಕ್ಷಣಕಾಲ ನಿಂತ.
“ಆದರೆ ನೀನು…”
ಅವಳ ಹೆಸರನ್ನು ಹೇಳಲಿಲ್ಲ.
ಅವಶ್ಯಕವಿರಲಿಲ್ಲ.
“ನೀನು ನನ್ನೊಳಗೆ ಇನ್ನೂ ಶುರುವಾಗುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ,
ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ.”
ಸಮೀರಾನ ಕಣ್ಣುಗಳು ತುಸು ತೇವವಾಗಿದ್ದವು.
ಆ ಮಾತುಗಳು ಅವಳ ಹೃದಯದ ತಂತಿಗಳನ್ನು ಮುಟ್ಟಿದ್ದವು.
“ನನಗೆ ಭಯ ಇದೆ,” ಅವಳು ಹೇಳಿದಳು.
“ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲ,
ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವಲ್ಲಿ.”
ಅನಿರುದ್ಧ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಅವಳ ಕೈಗೆ ಕೈ ಇಟ್ಟ.
ಅನುಮತಿ ಕೇಳುವಂತೆ.
ಅವಳು ಕೈ ಹಿಂತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ.
“ನಾನು ಭರವಸೆ ಕೊಡಲ್ಲ,” ಎಂದನು.
“ಜೀವನ ಸುಲಭವಾಗುತ್ತದೆ ಅಂತ.
ಆದರೆ ಒಂದು ಮಾತು ಖಚಿತ—
ನಿನ್ನನ್ನು ಒಬ್ಬಳನ್ನಾಗಿ ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ.”
ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ—ಸಮೀರಾಗೆ ಉತ್ತರ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು.
“ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೇನೆ,” ಎಂದಳು.
ಯಾವ ಅಲಂಕಾರವೂ ಇಲ್ಲದೆ.
ಯಾವ ಅತಿರೇಕವೂ ಇಲ್ಲದೆ.
ಸತ್ಯ ಮಾತ್ರ.
ಅನಿರುದ್ಧನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡವು.
ಹೃದಯ ತುಂಬಿದಂತೆ ಉಸಿರು ಹೊರಬಿಟ್ಟ.
“ನಾನು ಕೂಡ,” ಎಂದನು.
“ಇದೀಗ ಅಲ್ಲ…
ಈ ಭೇಟಿಯಲ್ಲೇ.”
ಅವರು ಇಬ್ಬರೂ ಎದ್ದು ನಿಂತರು.
ಹೊರಗೆ ತಂಪಾದ ಗಾಳಿ ಬೀಸುತ್ತಿತ್ತು.
ಅನಿರುದ್ಧ ತನ್ನ ಜಾಕೆಟ್ನ್ನು ಅವಳ ಭುಜದ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟ.
ಆ ಸ್ಪರ್ಶ—ಪ್ರೀತಿಯ ಒಪ್ಪಿಗೆಯ ಮೌನ ಮುದ್ರೆ.
ಅವರು ನಡೆದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು.
ಕೈ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡಿಲ್ಲ.
ಆದರೂ—ಬಿಡಲಾಗದ ಸಂಬಂಧದಲ್ಲಿ ಬಂಧಿತರಾಗಿದ್ದರು.
ಆ ರಾತ್ರಿ—ಎರಡು ಹೃದಯಗಳು ತಮ್ಮೊಳಗಿನ ಸತ್ಯವನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡವು.
ಮತ್ತು ಪ್ರೀತಿಯ ಕಥೆ,
ಇದೀಗ ನಿಜವಾಗಿ ಆರಂಭವಾಯಿತು.
ಅಧ್ಯಾಯ 4 ಮುಕ್ತಾಯ…
✨ ಅಧ್ಯಾಯ 5
“ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ ಮೌನ”
ಪ್ರೀತಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡ ಮೇಲೆ ಎಲ್ಲವೂ ಸುಂದರವಾಗಿರುತ್ತದೆ ಎಂದು
ಸಮೀರಾ ನಂಬಿದ್ದಳು.
ಆದರೆ ಜೀವನ—
ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ.
ಆ ದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ,
ಅನಿರುದ್ಧನ ಫೋನ್ ಮೌನವಾಗಿತ್ತು.
ಸಂದೇಶವಿಲ್ಲ.
ಕರೆ ಇಲ್ಲ.
ಮೊದಲ ದಿನ ಸಮೀರಾ ಅದನ್ನು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ.
“ಕೆಲಸ ಇರಬಹುದು,” ಎಂದುಕೊಂಡಳು.
ಪ್ರೀತಿ ಎಂದರೆ ನಂಬಿಕೆ ಎಂದು ಅವಳಿಗೆ ಅನಿಸಿತ್ತು.
ಆದರೆ ಎರಡನೇ ದಿನ…
ಮೂರನೇ ದಿನ…
ಅವನ ಮೌನ ಗಟ್ಟಿಯಾಗತೊಡಗಿತು.
ಸಮೀರಾ ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿ ನಿಂತು ಹೊರಗೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಅವಳ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಸಾವಿರ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು.
ಆದರೆ ಒಂದಕ್ಕೂ ಉತ್ತರ ಇಲ್ಲ.
“ನಾನು ತಪ್ಪೇನಾದರೂ ಮಾಡಿದ್ದೇನಾ?”
ಎಂದು ಅವಳ ಹೃದಯ ಅವಳನ್ನೇ ಕೇಳಿತು.
---
ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ,
ಬೇರೆ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಅನಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಡುತ್ತಿದ್ದ.
ಅವನ ಎದುರು ಕುಳಿತಿದ್ದವರು—
ಮಾಧವ್ (ಅವನ ತಂದೆ).
“ಈ ಪ್ರೀತಿ, ಈ ಗೊಂದಲ—
ಇವೆಲ್ಲಾ ನಿನ್ನನ್ನು ಮುಂದೆ ಕೊಂಡೊಯ್ಯಲ್ಲ,”
ಎಂದರು ಗಂಭೀರ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ.
ಅನಿರುದ್ಧ ಮೌನವಾಗಿದ್ದ.
ಅವನ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಸಮೀರಾ,
ಆದರೆ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆಯ ಶಬ್ದ.
“ನೀನು ಹೊತ್ತುಕೊಂಡ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳನ್ನು ಮರೆಯಬೇಡ,”
ಎಂದರು ತಂದೆ.
“ಪ್ರೀತಿ ನಿನ್ನ ಜೀವನವಾಗಬಾರದು.
ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಭಾಗ ಮಾತ್ರವಾಗಿರಬೇಕು.”
ಆ ಮಾತುಗಳು ಕಠಿಣವಾಗಿದ್ದವು.
ಆದರೆ ತಪ್ಪಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.
ಅನಿರುದ್ಧ ಗೊಂದಲದಲ್ಲಿದ್ದ.
ಪ್ರೀತಿ ಒಂದು ಕಡೆ.
ಕರ್ತವ್ಯ ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ.
---
ಸಂಜೆಯ ಹೊತ್ತು.
ಸಮೀರಾ ತಾನೇ ಆ ಕಾಫಿ ಶಾಪ್ಗೆ ಬಂದಳು.
ಅವರು ಮೊದಲ ಬಾರಿ ಮಾತಾಡಿದ ಜಾಗ.
ಅವಳು ಕುಳಿತಳು.
ಕೈಯಲ್ಲಿ ಫೋನ್.
ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ನಿರೀಕ್ಷೆ.
ಅವನ ಹೆಜ್ಜೆಗಳ ಸದ್ದು ಕೇಳಿಸಿದಾಗ,
ಅವಳ ಹೃದಯ ಬಡಿತ ಜೋರಾಯಿತು.
ಆದರೆ…
ಬಂದವನು ಅನಿರುದ್ಧ ಅಲ್ಲ.
ಅವಳ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ತೇವ ತುಂಬಿತು.
ಪ್ರೀತಿ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ನೋವು ಕೊಟ್ಟಿತು.
ಅದೇ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ—
ಅನಿರುದ್ಧ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ.
ಅವನು ಅವಳನ್ನು ಕಂಡ.
ಅವಳು ಅವನನ್ನು ಕಂಡಳು.
ಆದರೆ ಈ ಬಾರಿ—
ನೋಟದಲ್ಲೇ ದೂರ ಇತ್ತು.
“ಏಕೆ?” ಎಂದು ಕೇಳಿದಳು ಸಮೀರಾ.
ಆ ಪ್ರಶ್ನೆಯಲ್ಲಿ ಕೋಪ ಇರಲಿಲ್ಲ.
ನೋವು ಮಾತ್ರ.
ಅನಿರುದ್ಧ ಮಾತಾಡಲಿಲ್ಲ.
ಆ ಮೌನವೇ ಅವಳನ್ನು ಮುರಿದಿತು.
“ನಿನ್ನ ಮೌನಕ್ಕಿಂತ,
ನಿನ್ನ ಸತ್ಯವೇ ನನಗೆ ಬೇಕಿತ್ತು,”
ಎಂದಳು ಕಣ್ಣೀರಿನೊಂದಿಗೆ.
ಅನಿರುದ್ಧ ಮೊದಲ ಬಾರಿ ತನ್ನ ಕಣ್ಣನ್ನು ಕೆಳಗಿಟ್ಟ.
ಅವನಿಗೆ ಉತ್ತರ ಗೊತ್ತಿತ್ತು.
ಆದರೆ ಧೈರ್ಯ ಇರಲಿಲ್ಲ.
ಅವಳು ಎದ್ದು ಹೊರಗೆ ನಡೆದಳು.
ಈ ಬಾರಿ—
ಅವನು ಹಿಂಬಾಲಿಸಲಿಲ್ಲ.
ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ,
ಪ್ರೀತಿ ಸೋಲಲಿಲ್ಲ.
ಆದರೆ—
ಪರೀಕ್ಷೆಗೆ ಒಳಪಟ್ಟಿತು.
ಅಧ್ಯಾಯ 5 ಮುಕ್ತಾಯ…
✨ ಅಧ್ಯಾಯ 6
“ಹತ್ತಿರವಿದ್ದರೂ ದೂರ”
ಕೆಲವು ದೂರಗಳು ಹೆಜ್ಜೆಗಳಲ್ಲಿರಲ್ಲ.
ಅವು ಮೌನದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟುತ್ತವೆ.
ಸಮೀರಾ ತನ್ನ ದಿನಗಳನ್ನು ಹಿಂದಿನಂತೆ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದಳು.
ನಗುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಆದರೆ ಒಳಗೆ—
ಏನೋ ಕಳೆದುಹೋದಂತೆ.
ಅನಿರುದ್ಧನ ನೆನಪು ಅವಳೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿತ್ತು.
ಅವನ ಮೌನ ಮಾತ್ರ—
ಇನ್ನೂ ಜೋರಾಗಿ ಕಿರುಚುತ್ತಿತ್ತು.
ಅವಳು ಫೋನ್ ನೋಡುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿದ್ದಳು.
ಸಂದೇಶ ಬರಬಹುದು ಎಂಬ ನಿರೀಕ್ಷೆ.
ಆದರೆ ಸ್ಕ್ರೀನ್ ಮೌನವಾಗಿಯೇ ಉಳಿಯಿತು.
ಒಂದು ವಾರ.
ಎರಡು ವಾರ.
ಪ್ರೀತಿ ಸಮಯವನ್ನು ಅಳೆಯುವುದಿಲ್ಲ.
ನೋವು ಅಳೆಯುತ್ತದೆ.
---
ಅನಿರುದ್ಧ ಬೇರೆ ನಗರದಲ್ಲಿದ್ದ.
ಕೆಲಸದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ.
ಆದರೆ ಓಟ—
ತನ್ನೊಳಗಿನ ಗೊಂದಲದಿಂದ.
ಅವನ ಫೋನ್ನಲ್ಲಿ ಸಮೀರಾನ ಹೆಸರು ಹಲವು ಬಾರಿ ತೆರೆಯಲ್ಪಟ್ಟಿತ್ತು.
ಸಂದೇಶ ಟೈಪ್ ಆಗಿ…
ಅಳಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿತ್ತು.
“ಈಗ ಮಾತನಾಡಿದರೆ,
ನಾನು ಅವಳನ್ನು ಇನ್ನೂ ಗೊಂದಲಕ್ಕೆ ತಳ್ಳುತ್ತೇನೆ,”
ಎಂದುಕೊಂಡ.
ಆ ಯೋಚನೆ—
ಪ್ರೀತಿಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದ ತಪ್ಪು.
---
ಒಂದು ದಿನ, ಅಜ್ಞಾತವಾಗಿ—
ಬಸ್ ಸ್ಟಾಪ್ ಬಳಿ ಸಮೀರಾ ನಿಂತಿದ್ದಳು.
ಮಳೆ ಬೀಳುತ್ತಿತ್ತು.
ಹಳೆಯ ದಿನಗಳಂತೆ.
ಹಠಾತ್—
ಅವನನ್ನು ಕಂಡಳು.
ಅನಿರುದ್ಧ.
ಅವನು ಅವಳನ್ನೂ ಕಂಡ.
ಅವರು ಹತ್ತಿರ ನಿಂತಿದ್ದರು.
ಆದರೆ ನಡುವೆ—
ತುಂಬಾ ಮಾತುಗಳು ಹೇಳಲಾಗದ ಅಂತರ.
“ನೀನು ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದೀಯಾ?”
ಎಂದು ಅವನು ಕೇಳಿದ.
ಅದು ಪ್ರಶ್ನೆಯಲ್ಲ—
ಅವಶ್ಯಕತೆ.
“ಹೌದು,” ಎಂದಳು ಸಮೀರಾ.
ಆ ಒಂದು ಪದದಲ್ಲಿ—
ಎಲ್ಲಾ ಸುಳ್ಳುಗಳು.
ಮಳೆ ಜೋರಾಗಿ ಸುರಿಯತೊಡಗಿತು.
ಆದರೆ ಅವರು ಆಶ್ರಯಕ್ಕೆ ಹೋಗಲಿಲ್ಲ.
“ನಿನ್ನ ಮೌನ…”
ಅವಳು ಮಾತು ನಿಲ್ಲಿಸಿದಳು.
ಮುಂದೆ ಹೇಳಲು ಮನಸಿರಲಿಲ್ಲ.
ಅನಿರುದ್ಧ ತಲೆ ಕೆಳಗಿಟ್ಟ.
“ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿದೆ,” ಎಂದನು.
“ಆದರೆ ನಾನು ಇನ್ನೂ ಸಿದ್ಧನಿಲ್ಲ.”
ಆ ಮಾತು—
ಅವಳ ಹೃದಯದ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದ ಅಂತಿಮ ಹನಿ.
“ಸಿದ್ಧನಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ,” ಅವಳು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕೇಳಿದಳು,
“ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಗೂ ಸಮಯ ಇಲ್ಲವೇ?”
ಅವನ ಬಳಿ ಉತ್ತರವಿರಲಿಲ್ಲ.
ಬಸ್ ಬಂದಿತು.
ಸಮೀರಾ ಏರಿದಳು.
ಹಿಂದಿರುಗಿ ನೋಡಲಿಲ್ಲ.
ಬಸ್ ಹೊರಟಾಗ,
ಅನಿರುದ್ಧ ಮೊದಲ ಬಾರಿ ತನ್ನ ಕಣ್ಣೀರನ್ನು ಬಿಡಿಸಿಕೊಂಡ.
ಈ ಬಾರಿ
ದೂರವು ದೈಹಿಕವಲ್ಲ.
ಆತ್ಮದಾಗಿತ್ತು.
ಪ್ರೀತಿ ಇತ್ತು.
ಆದರೆ ಈಗ—
ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ತಲುಪದಷ್ಟು ದೂರ.
ಅಧ್ಯಾಯ 6 ಮುಕ್ತಾಯ…
✨ ಅಧ್ಯಾಯ 7
“ನೆನಪುಗಳು ಮಾತ್ರ ಉಳಿದಾಗ”
ವಿರಹ ಎಂದರೆ ಒಬ್ಬರನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಲ್ಲ.
ತನ್ನೊಳಗಿನ ಭಾಗವನ್ನೇ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು.
ಸಮೀರಾ ಆ ದಿನದಿಂದ ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡಳು.
ಅನಿರುದ್ಧನ ಹೆಸರು ಯಾರಾದರೂ ಹೇಳಿದರೆ—
ಅವಳು ನಗುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಆದರೆ ಆ ನಗು—
ತುಂಬಾ ದೂರದಿಂದ ಬಂದಂತಿತ್ತು.
ಅವಳು ಮತ್ತೆ ಆ ಕಾಫಿ ಶಾಪ್ಗೆ ಬರಲಿಲ್ಲ.
ಕೆಲವು ಜಾಗಗಳು,
ನಮ್ಮ ನೋವನ್ನೇ ನೆನಪಿಸುತ್ತವೆ.
ರಾತ್ರಿ ಅವಳಿಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತಿತ್ತು.
ದಿನದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದಾದ ಮನಸ್ಸು,
ರಾತ್ರಿ ಒಂಟಿಯಾಗುತ್ತಿತ್ತು.
ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿದಾಗ—
ಅನಿರುದ್ಧನ ನಗು.
ಕಣ್ಣು ತೆರೆದಾಗ—
ಅವನ ಮೌನ.
ಅವಳು ತನ್ನ ಡೈರಿಯನ್ನು ತೆರೆದಳು.
“ನೀನು ಇಲ್ಲದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ,
ನಾನು ನನ್ನೊಳಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಒಂಟಿಯಾಗಿದ್ದೇನೆ.
ನಿನ್ನ ಮೌನಕ್ಕೆ ಕಾರಣಗಳಿರಬಹುದು…
ಆದರೆ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳೇ ಉಳಿದಿವೆ.”
ಆ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ಬರೆದಾಗ,
ಕಣ್ಣೀರಿನ ಹನಿ ಕಾಗದವನ್ನು ನೆನೆಸಿತು.
---
ಅನಿರುದ್ಧ ಕೂಡ ಶಾಂತಿಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.
ಅವನ ರೂಮ್ನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಇದ್ದವು.
ಆದರೆ ಜೀವಂತತೆ ಇರಲಿಲ್ಲ.
ಅವನ ಫೋನ್ನಲ್ಲಿದ್ದ ಸಮೀರಾನ ಸಂಖ್ಯೆ—
ಇನ್ನೂ “Favourite”ಯಲ್ಲೇ ಇತ್ತು.
ಆದರೆ ಕರೆ ಹೋಗಲಿಲ್ಲ.
ಅವನು ಅವಳ ಹಳೆಯ ಮೆಸೇಜ್ಗಳನ್ನು ಓದುತ್ತಿದ್ದ.
ಒಂದು ಸರಳ “ನಗು” ಎಮೋಜಿಯೂ
ಇಷ್ಟು ನೋವು ಕೊಡುತ್ತದೆ ಎಂದು ಅವನಿಗೆ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.
“ನಾನು ಹೀಗೆ ಮಾಡಬಾರದು,”
ಎಂದು ಅವನು ತಾನೇ ತಾನಿಗೆ ಹೇಳಿಕೊಂಡ.
ಆದರೂ—
ಹೃದಯ ಕೇಳಲಿಲ್ಲ.
---
ಒಂದು ಸಂಜೆ.
ಸಮೀರಾ ತನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹಳೆಯ ಫೋಟೋಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಅವರಿಬ್ಬರ ಫೋಟೋಗಳಿಲ್ಲ.
ಆದರೂ—
ಪ್ರತಿ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿ ಅವನ ಮುಖ.
ಅನಿರುದ್ಧ ಅವಳಿಗೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ಪುಸ್ತಕ—
ಅವಳ ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕಿತು.
ಮೊದಲ ಪುಟದಲ್ಲಿ ಅವನು ಬರೆದಿದ್ದ ಸಾಲು:
“ನಿನ್ನ ಮೌನ ಓದಲು ನನಗೆ ಇಷ್ಟ.”
ಆ ಸಾಲು ಅವಳನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣ ಮುರಿದಿತು.
“ನನ್ನ ಮೌನ ನೀನು ಓದಿದ್ದೆ,”
ಅವಳು ಗುಟ್ಟು ಗುಟ್ಟಾಗಿ ಹೇಳಿಕೊಂಡಳು.
“ಆದರೆ ನನ್ನ ಕಣ್ಣೀರನ್ನು ಏಕೆ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ?”
ಅದೇ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ,
ಅನಿರುದ್ಧ ಆಕಾಶ ನೋಡುತ್ತ ನಿಂತಿದ್ದ.
ಒಂದೇ ನಕ್ಷತ್ರವನ್ನು ನೋಡುತ್ತ.
ಅವರು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಜಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಇದ್ದರೂ,
ಒಂದೇ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿದ್ದರು.
ವಿರಹ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿತ್ತು.
ಸಂಪರ್ಕ ಇಲ್ಲ.
ಮಾತಿಲ್ಲ.
ಕೇವಲ ನೆನಪುಗಳು.
ಆದರೆ
ನೆನಪುಗಳು ಇನ್ನೂ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ತುಂಬಿದ್ದವು.
ಮತ್ತು ಪ್ರೀತಿ…
ಇನ್ನೂ ಮುಗಿದಿರಲಿಲ್ಲ.
ಅಧ್ಯಾಯ 7 ಮುಕ್ತಾಯ…
✨ ಅಧ್ಯಾಯ 8
“ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಬೆಳಕು”
ಕೆಲವು ಸಂಕೇತಗಳು ಜೋರಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ.
ಅವು ನಿಧಾನವಾಗಿ—
ನಮ್ಮೊಳಗೆ ಬೆಳಕು ಹಚ್ಚುತ್ತವೆ.
ಆ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಸಮೀರಾನ ಫೋನ್ ಮೃದುವಾಗಿ ಬೆಳಗಿತು.
ಒಂದು ನೋಟಿಫಿಕೇಶನ್.
ಅನಿರುದ್ಧ.
ಅವಳ ಉಸಿರು ಕ್ಷಣಕಾಲ ನಿಂತಿತು.
ಹೃದಯ ಮತ್ತೆ ಹಳೆಯ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬಡಿದಿತು.
ಸಂದೇಶ ಚಿಕ್ಕದಾಗಿತ್ತು.
“ನೀನು ಹೇಗಿದ್ದೀಯಾ?”
ಅಷ್ಟೆ.
ಯಾವ ಸಮರ್ಥನೆಯೂ ಇಲ್ಲ.
ಯಾವ ಕಾರಣವೂ ಇಲ್ಲ.
ಆದರೂ—
ಆ ಒಂದು ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ಅವನ ಧೈರ್ಯದ ಮೊದಲ ಹೆಜ್ಜೆ ಇತ್ತು.
ಸಮೀರಾ ಫೋನ್ ಕೈಯಲ್ಲೇ ಹಿಡಿದು ಕುಳಿತಳು.
ಉತ್ತರ ಬರೆಯಲು ಬೆರಳುಗಳು ಚಲಿಸಲಿಲ್ಲ.
ಅವಳೊಳಗೆ ಎರಡು ಧ್ವನಿಗಳು.
ಒಂದು ಹೇಳಿತು—
“ಮೌನವೇ ಉತ್ತಮ ಉತ್ತರ.”
ಇನ್ನೊಂದು ಗುಟ್ಟು ಹೇಳಿತು—
“ಪ್ರೀತಿ ಇನ್ನೂ ಜೀವಂತ.”
ಅವಳು ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ ಉಸಿರು ಬಿಟ್ಟಳು.
ಮತ್ತು ಟೈಪ್ ಮಾಡಿದಳು.
“ಇನ್ನೂ ಉಸಿರಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.”
ಅವಳು ಕಳುಹಿಸಿದಳು.
ಆ ಉತ್ತರದಲ್ಲಿ ಕೋಪ ಇರಲಿಲ್ಲ.
ಅತಿಯಾದ ಮೃದುತೆಯೂ ಇರಲಿಲ್ಲ.
ಸತ್ಯ ಮಾತ್ರ.
---
ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ,
ಅನಿರುದ್ಧ ಫೋನ್ ನೋಡುತ್ತಲೇ ನಿಂತಿದ್ದ.
ಆ ಉತ್ತರ ಓದಿದಾಗ,
ಅವನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನೀರು ತುಂಬಿತು.
“ಇದು ಅಂತ್ಯ ಅಲ್ಲ,”
ಎಂದು ಅವನು ತಾನೇ ತಾನಿಗೆ ಹೇಳಿಕೊಂಡ.
---
ಸಂಜೆಗೆ ಮತ್ತೊಂದು ಸಂದೇಶ.
“ನಮ್ಮ ಹಳೆಯ ಕಾಫಿ ಶಾಪ್…
ನಾಳೆ ಸಂಜೆ 6ಕ್ಕೆ.
ಬರಬೇಕೆಂದು ಒತ್ತಾಯ ಇಲ್ಲ.
ಆದರೂ… ಕಾಯ್ತೇನೆ.”
ಸಮೀರಾ ಸಂದೇಶವನ್ನು ಹಲವು ಬಾರಿ ಓದಿದಳು.
ಆ ಜಾಗ—
ನೆನಪುಗಳಿಗೂ ನೋವಿಗೂ ಒಂದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಸೇರಿದ ಜಾಗ.
ಅವಳು ಉತ್ತರ ಕಳುಹಿಸಲಿಲ್ಲ.
ಆದರೂ—
ಅವಳ ಮನಸ್ಸು ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿತ್ತು.
---
ಮರುದಿನ ಸಂಜೆ.
ಆಕಾಶ ಮಂಕಾಗಿತ್ತು.
ಮಳೆಯ ಸೂಚನೆ.
ಅನಿರುದ್ಧ ಕಾಫಿ ಶಾಪ್ನ ಹೊರಗಡೆ ನಿಂತಿದ್ದ.
ಕೈಯಲ್ಲಿ ಗಂಟೆ.
ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಸಾವಿರ ಭಯ.
ಒಮ್ಮೆ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದ ಸದ್ದು.
ಅವನು ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದ.
ಸಮೀರಾ.
ಅವಳು ಒಳಗೆ ಬಂದಳು.
ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ದೃಢತೆ.
ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಉಳಿದ ಪ್ರೀತಿ.
ಅವರು ಇನ್ನೂ ಮಾತಾಡಲಿಲ್ಲ.
ಆದರೂ—
ಅದು ಮೊದಲ ಸಂಕೇತವಾಗಿತ್ತು.
ವಿರಹದ ನಂತರ—
ಒಂದೇ ಜಾಗದಲ್ಲಿ,
ಒಂದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ,
ಇಬ್ಬರೂ ಹಾಜರಾಗಿದ್ದುದೇ ಸಾಕು.
ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತೆ ಉಸಿರಾಡಲು ಆರಂಭಿಸಿತ್ತು.
ಅಧ್ಯಾಯ 8 ಮುಕ್ತಾಯ…
✨ ಅಧ್ಯಾಯ 9
“ಮೌನ ಮುರಿದ ಕ್ಷಣ”
ಕಾಫಿ ಶಾಪ್ನೊಳಗೆ ಕಾಲು ಹಾಕಿದ ಕ್ಷಣವೇ,
ಹಳೆಯ ನೆನಪುಗಳು ಮತ್ತೆ ಉಸಿರಾಡಿದವು.
ಸಮೀರಾ ಮತ್ತು ಅನಿರುದ್ಧ—
ಒಬ್ಬರ ಎದುರು ಒಬ್ಬರು ಕುಳಿತಿದ್ದರು.
ಇಷ್ಟು ಹತ್ತಿರ.
ಆದರೂ ನಡುವೆ—
ಹೇಳದ ಮಾತುಗಳ ಗೋಡೆ.
ಕೆಲವು ಕ್ಷಣಗಳು ಹೀಗೆ ಕಳೆಯಿತು.
ಕಾಫಿ ತಣ್ಣಗಾಯಿತು.
ಆದರೆ ಹೃದಯಗಳು ಬೆಚ್ಚಗಾದವು.
“ನಾನು ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದೆ,”
ಎಂದು ಮೊದಲು ಮಾತು ಆರಂಭಿಸಿದ ಅನಿರುದ್ಧ.
ಅವನು ಕಣ್ಣು ಕೆಳಗಿಟ್ಟ.
“ನಿನ್ನನ್ನು ದೂರ ಇಟ್ಟದ್ದು,
ನಿನ್ನ ರಕ್ಷಣೆ ಅಂತ ಭಾವಿಸಿದ್ದೆ.
ಆದರೆ ಅದು ನನ್ನ ಭಯ.”
ಸಮೀರಾ ಕೇಳುತ್ತಲೇ ಇದ್ದಳು.
ಈ ಬಾರಿ—
ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ.
“ನನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳು ತುಂಬಾ ಇವೆ,”
ಎಂದನು.
“ಅವುಗಳ ಮಧ್ಯೆ ನಿನ್ನನ್ನು ಎಳೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಬಾರದು ಅಂತಕೊಂಡೆ.
ಆದರೆ ನಿನ್ನನ್ನು ದೂರ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು—
ನಾನೇ ನನ್ನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡೆ.”
ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳು ತೇವವಾಗಿದ್ದವು.
ಆದರೂ ಧ್ವನಿ ದೃಢ.
“ನಿನ್ನ ಮೌನ ನನಗೆ ದಿನಕ್ಕೊಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೊಟ್ಟಿತು,”
ಎಂದಳು ಸಮೀರಾ.
“ಪ್ರೀತಿ ನಂಬಿಕೆ ಅಂದ್ರೆ,
ಮೌನ ಅಲ್ಲ.”
ಅವಳು ಕ್ಷಣಕಾಲ ನಿಂತು ಮುಂದುವರಿಸಿದಳು.
“ನಿನ್ನ ಕಷ್ಟಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಅಂತ ನಾನು ಕೇಳಲಿಲ್ಲ.
ಆದರೆ ನಿನ್ನ ಮೌನದ ಬೆಲೆ ನಾನು ಕಟ್ಟಿದೆ.”
ಅನಿರುದ್ಧನ ಹೃದಯ ಕುಸಿದಂತೆ ಆಯಿತು.
“ಕ್ಷಮಿಸು,” ಎಂದನು.
ಒಂದು ಪದ.
ಆದರೆ ಅವನ ಸಂಪೂರ್ಣ ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪ ಅದರಲ್ಲಿ ಇತ್ತು.
ಅವನು ಅವಳತ್ತ ನೋಡಿದ.
“ನೀನು ಇಲ್ಲದೇ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿ ಅಪೂರ್ಣ.
ಆದರೆ ನಿನ್ನನ್ನು ಮತ್ತೆ ನೋಯಿಸಲು ನಾನು ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ.”
ಸಮೀರಾ ಆಳವಾದ ಉಸಿರು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಳು.
“ಪ್ರೀತಿ ಎಂದರೆ,”
ಅವಳು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹೇಳಿದಳು,
“ಪೂರ್ಣವಾಗಿರುವಾಗ ಅಲ್ಲ,
ಅಪೂರ್ಣವಾಗಿದ್ದರೂ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿರುವುದು.”
ಅವಳು ಅವನ ಕೈ ಮೇಲೆ ತನ್ನ ಕೈ ಇಟ್ಟಳು.
ಈ ಬಾರಿ—
ಯಾವ ಭಯವೂ ಇಲ್ಲ.
“ನನಗೆ ಇನ್ನೂ ಭಯ ಇದೆ,” ಎಂದಳು.
“ಆದರೂ…
ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ಮತ್ತೆ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಬೇಕು ಅಂತ ಮನಸ್ಸು ಹೇಳ್ತಿದೆ.”
ಅನಿರುದ್ಧನ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳಕು ಮೂಡಿತು.
ಆ ಬೆಳಕು—
ಹೊಸ ಆರಂಭದ ಸೂಚನೆ.
“ಈ ಬಾರಿ,” ಎಂದನು,
“ನಿನ್ನಿಂದ ದೂರ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ.
ಮೌನವಾಗುವುದಿಲ್ಲ.”
ಹೊರಗೆ ಮಳೆ ಆರಂಭವಾಗಿತ್ತು.
ಹಳೆಯದಂತೆ.
ಆದರೆ ಈ ಬಾರಿ—
ಮಳೆ ಅವರ ನಡುವೆ ಗೋಡೆ ಆಗಲಿಲ್ಲ.
ಅದು—
ಹೊಸ ಪ್ರಾರಂಭದ ಮುದ್ರೆ.
ಅಧ್ಯಾಯ 9 ಮುಕ್ತಾಯ…
✨ ಅಧ್ಯಾಯ 10
“ನಿನ್ನ ಹೆಸರಿನೊಂದಿಗೆ ನನ್ನ ಭವಿಷ್ಯ”
ಬೆಳಗ್ಗೆ ಆಕಾಶ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು.
ಮಳೆ ಹೋದ ಗುರುತು ಮಾತ್ರ ರಸ್ತೆ ಮೇಲೆ ಉಳಿದಿತ್ತು.
ಅದೇ ರೀತಿ—
ನೋವು ಹೋದರೂ, ನೆನಪುಗಳು ಉಳಿದಿದ್ದವು.
ಸಮೀರಾ ಮತ್ತು ಅನಿರುದ್ಧ ನದಿತೀರದ ಬಳಿ ನಿಂತಿದ್ದರು.
ಮೌನ ಇತ್ತು.
ಆದರೆ ಅದು ಈಗ ಭಯದ ಮೌನವಲ್ಲ.
ಅರ್ಥವಾಗಿರುವ ಮೌನ.
ನೀರು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹರಿಯುತ್ತಿತ್ತು.
ಸಮಯದಂತೆ.
“ನಾನು ಜೀವನವನ್ನು ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ವಾಗ್ದಾನ ಮಾಡಲಾರೆ,”
ಎಂದ ಅನಿರುದ್ಧ.
“ಆದರೆ ನಾನು ಪ್ರತಿದಿನ ನಿನ್ನನ್ನು ಆಯ್ಕೆಮಾಡುತ್ತೇನೆ.”
ಅವನು ಅವಳತ್ತ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದ.
ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನೇರತೆ.
ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಸ್ಪಷ್ಟತೆ.
“ನನ್ನ ಭಯಗಳು ಇನ್ನೂ ಇವೆ.
ನನ್ನ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆಗಳು ಮುಗಿದಿಲ್ಲ.
ಆದರೂ—
ನಿನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬದುಕುವ ಕಲ್ಪನೆ,
ಇನ್ನು ನನಗೆ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.”
ಸಮೀರಾನ ತುಟಿಯಲ್ಲಿ ಮೃದು ನಗು ಮೂಡಿತು.
ಅವಳು ಅವನ ಕೈ ಹಿಡಿದಳು.
“ನನಗೆ ಪರಿಪೂರ್ಣ ಭರವಸೆ ಬೇಡ,”
ಅವಳು ಹೇಳಿದಳು.
“ಸತ್ಯ ಬೇಕು.
ಮತ್ತು ನನ್ನ ಜೊತೆ ನಿಲ್ಲುವ ಧೈರ್ಯ.”
ಅವಳು ಸ್ವಲ್ಪ ಹತ್ತಿರ ಬಂದು ಮುಂದುವರಿಸಿದಳು,
“ನಿನ್ನ ಬಿರುಕುಗಳಲ್ಲೂ ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೇನೆ.
ಆದರೆ ಒಂದು ಮಾತು—
ನಿನ್ನ ಮೌನ ಮತ್ತೆ ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ಬರಬಾರದು.”
ಅನಿರುದ್ಧ ತಲೆ ಅಲೆಯಿಸಿದ.
“ಈ ಬಾರಿ ಅಲ್ಲ.
ಈ ಬಾರಿ ನಾವು ಮಾತಾಡುತ್ತೇವೆ.
ಹೋರಾಡುತ್ತೇವೆ.
ಆದರೂ—
ಒಟ್ಟಿಗೆ.”
ಅವರು ಇಬ್ಬರೂ ನದಿಯನ್ನು ನೋಡುತ್ತ ನಿಂತರು.
ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ,
ಭವಿಷ್ಯ ಅಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.
ಅದು ಹೃದಯದ ಆಯ್ಕೆಯಾಗಿತ್ತು.
ಅನಿರುದ್ಧ ಅವಳ ಕೈಯನ್ನು ಬಿಗಿಯಾಗಿ ಹಿಡಿದ.
“ಇದು ನನ್ನ ಅಂತಿಮ ತೀರ್ಮಾನ,” ಎಂದನು.
“ನಿನ್ನ ಜೊತೆ.”
ಸಮೀರಾ ಅವನ ಭುಜದ ಮೇಲೆ ತಲೆ ಇಟ್ಟಳು.
“ನನ್ನದೂ,” ಎಂದಳು.
“ಪ್ರೀತಿ ಎಂದರೆ—
ಪ್ರತಿ ದಿನ ಮತ್ತೆ ಆಯ್ಕೆಮಾಡುವುದು.”
ಸೂರ್ಯ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಮೇಲಕ್ಕೆ ಏರುತ್ತಿದ್ದ.
ಹೊಸ ದಿನ.
ಹೊಸ ಆರಂಭ.
ಈ ಬಾರಿ—
ಯಾರೂ ಹಿಂದೆ ತಿರುಗಿ ನೋಡಲಿಲ್ಲ.
ಪ್ರೀತಿ ಗೆದ್ದಿತ್ತು.
ಪರಿಪೂರ್ಣವಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಅಲ್ಲ—
ಸತ್ಯವಾಗಿದ್ದರಿಂದ.
— ಕಥೆ ಮುಕ್ತಾಯ —
ನನ್ನ ಸ್ಟೋರಿಗೆ ನಿಮ್ಮ ಸಪೋರ್ಟ್ ಇರಲಿ 🙏
