ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ನನ್ನ ಕಥೆ
## 📖 ಅಧ್ಯಾಯ ೧೦: **ಹಳೆಯ ಬಾಂಧವ್ಯದ ಬಿಸಿ ನುಗ್ಗುಹಾಕು**
ಮಳೆಯೊರಟವಾಗಿ ಗತಿಸಿದ ಬೆನ್ನಲ್ಲೇ ಬಿಸಿಲಿನ ಕಿರಣಗಳು ಅನನ್ಯಾಳ ಕೊಠಡಿಗೆ ಕಿರಿದಾಗಿ ಬಿತ್ತು. ನೆನೆಸಿಕೊಂಡ ಮೊದಲ ಹೆಸರು… "ವಿಕ್ರಮ್."
ಅವನ ಕಾಲ್‌ಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಅವನು ಏಕೆ ಹೀಗೆ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿದನು ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಯೇ ಹೃದಯ ತೂಗಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ನಿನ್ನೆಯಷ್ಟೇ ತನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಅರಿತುಕೊಂಡಿರುವ ಆಕೆಯ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಈ ಹಳೆಯ ನೆರಳು ಮತ್ತೆ ಮೂಡಬೇಕೆಂಬುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಉತ್ತರ ಬೇಕಿತ್ತು.
ಅವಳು ಮೊಬೈಲ್ ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡು ಕಾಲ್‌ಬ್ಯಾಕ್ ಮಾಡದ ನಿರ್ಧಾರ ಕೈಗೊಂಡಿದ್ದರೂ, ಫೋನ್ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಬಜಿತು.
**ಅನನ್ಯಾ (ಅಸಹನೆಗೊಂಡಂತೆ):**
"ಹೌದು ವಿಕ್ರಮ್… ಏನು ಬೇಕಿತ್ತು ಈಗ?"
**ವಿಕ್ರಮ್ (ಶಬ್ದದಲ್ಲಿ ಪಶ್ಚಾತಾಪ):**
"ಅನನ್ಯಾ, ದಯವಿಟ್ಟು ಕೋಪವಾಗಬೇಡ. ನಾನು ಇಷ್ಟು ದಿನ ನಿನ್ನಿಂದ ದೂರವಿದ್ದೆನು, ಆದರೆ ಈ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಾಯಿತು – ನಾನಿನ್ನೂ ನಿನ್ನನ್ನೇ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ."
ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳು ಭಾರವಾಗುತ್ತವೆ. ಹೃದಯ ಗದ್ಗದಿಸುತ್ತೆ.
**ಅನನ್ಯಾ:**
"ನೀನು ನನ್ನನ್ನು ನಂಬದಿರುವಾಗ, ನನ್ನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ತಳ್ಳಿದಾಗ, ನನ್ನ ವಿಶ್ವಾಸವನ್ನು ಮುರಿದಾಗ ನಾನು ಏನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ನಿಂತಿದ್ದೆನು ಗೊತ್ತಾ? ಈಗ ಏಕೆ?"
**ವಿಕ್ರಮ್:**
"ನಾನು ಮೂಢನಂಬಿಕೆಗೆ ತಲೆಕೊಟ್ಟೆ. ನನ್ನ ಹೆಮ್ಮೆಯ ದಾಸನಾಗಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ನಿನ್ನ ನಗು ಇಲ್ಲದ ಬದುಕು ನನಗೆ ನಿಗ್ರಹವಿಲ್ಲದ ನರಕ. ನಾನಿನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಬೇರಾರನ್ನೂ ನೋಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಅನ್ನಿಸ್ತು."
ಅವಳಿಗೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕೇಳಬೇಕಿತ್ತು, ಆದರೆ ಉತ್ತರ ನೀಡುವುದು ಇನ್ನೂ ಗೊಂದಲವಾಗಿತ್ತು. ಆತನು ಅವಳನ್ನು ಇಂದು ಸಂಜೆ ಬ್ಲೂ ಮೂನ್ ಕಾಫೆ ಅಲ್ಲಿ ಭೇಟಿಯಾಗೋಣ ಎಂದು ಕೇಳಿದ.
**ಅನನ್ಯಾ (ಸುಮ್ಮನೆ ಉಸಿರೆಳೆದಂತೆ):**
"ಸರಿ. ನಾನು ಬರುತ್ತೇನೆ. ಆದರೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿರಬೇಕು – ನನ್ನ ನಿಜ ಈಗ ಬೇರೆ ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿದೆ."
ಸಂಜೆಯ ಹೊತ್ತು… ಬ್ಲೂ ಮೂನ್ ಕಾಫೆ. ಕಾಫಿ ಗಂಧ, ಮೃದುವಾದ ಸಂಗೀತ, ಮತ್ತು ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಹಳೆಯ ಪ್ರೇಮದ ಪ್ರತಿಷ್ಠೆ. ವಿಕ್ರಮ್, ಸ್ನೇಹಪೂರ್ಣ ನಗುಮಾಡುತ್ತಾ ಎದುರಿನ ಚೇರ್‌ನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ.
**ವಿಕ್ರಮ್ (ಬಡಗು ಮುಖದಲ್ಲಿ):**
"ಅನನ್ಯಾ, ನಿನ್ನೊಂದಿಗೆ ಕಳೆದ ಪ್ರತಿಕ್ಷಣ ಇಂದು ನನ್ನ ಕನಸುಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಡುತ್ತಿವೆ. ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಭವಿಷ್ಯ ಕಂಡಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ನಾನು ಅದನ್ನು ಸಜೀವವಾಗಿ ಮಡಿಸಿದೆನು."
**ಅನನ್ಯಾ:**
"ನೀನು ನನ್ನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಿದ್ದೆಯಾ ಅಥವಾ ಗೆಲ್ಲುವ ಆಟವನ್ನಾಡುತ್ತಿದ್ದೀಯಾ ಎಂಬುದನ್ನೂ ನಾನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಈಗ… ನನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಯಾರೋ ಇದ್ದಾರೆ. ಅವರು ನನ್ನ ನೋವು ಕೇಳಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ನನ್ನ ಮೌನ ಕೇಳಿದ್ರು."
**ವಿಕ್ರಮ್ (ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಕಗ್ಗತ್ತಲಿನಿಂದ ಮಿಂದಿದಂತೆ):**
"ಆರ್ಯನ್… ಅವನೇನಾದರೂ ನಿನಗೆ ಕೊಡಬಹುದೇನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು ಸತ್ಯವಾಗಿ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೇನೆ ಅನ್ನೋದು ನಿಜ."
ಅನನ್ಯಾಳ ಕಣ್ಣುಗಳು ಸಿಡಿಲಿನಂತೆ ಹೊಳೆಯುತ್ತವೆ.
**ಅನನ್ಯಾ (ದೃಢವಾಗಿ):**
"ವಿಕ್ರಮ್, ಪ್ರೀತಿಯ ಹೆಸರು ಹಿಡಿದು ಯಾರನ್ನೂ ಒತ್ತಾಯಿಸೋದಿಲ್ಲ. ನಿನ್ನ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಜ್ವರದ ಬೇಗೆಯಿದೆ. ಆದರೆ ನನ್ನ ಹೃದಯ ಈಗ ಆರ್ಯನ್ ನಂದಿದೆ. ಅವನು ನನ್ನನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡ, ನನ್ನ ಅಳಿಯಲ್ಲಿ ಶಾಂತಿ ಕಂಡ ಏಕೈಕ ವ್ಯಕ್ತಿ."
**ವಿಕ್ರಮ್ (ಕಣ್ಣೀರು ತಡೆಯಲಾಗದೆ):**
"ಅವನಿಗೆ ನೀನು ಸಿಕ್ಕಿದ್ದೀಯೆ… ನಾನೇಕೆ ಈಷ್ಟು ತಡವಾಗಿ ಹೊಳೆಗಟ್ಟಿಕೊಂಡೆನು ಅನ್ನೋದು ನನ್ನನ್ನು ಹೊಡೆದಾಡಿಸುತ್ತೆ. ಆದರೆ ನಾನು ಹೋಗುತ್ತೇನೆ. ನಿನ್ನ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನೇ ಗೌರವಿಸುತ್ತೇನೆ."
ಅವನ ಮುಖದಿಂದ ದುಗುಡ ಉಕ್ಕುತ್ತದೆ. ಅವರು ಇಬ್ಬರೂ ಸುಮ್ಮನಾಗಿ ಕಾಫಿ ಕುಡಿಯುತ್ತಾರೆ. ಅನನ್ಯಾಳ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಕಾಟ, ಆದರೆ ಆಕೆಯ ಹೃದಯ ಸ್ಪಷ್ಟ – ಆರ್ಯನ್‌ನೇ ಅವಳ ಬದುಕು.
ಕಾಫೆಯಿಂದ ಹೊರಬರುತ್ತಿದ್ದ ವೇಳೆ, ಹೊರಗಡೆ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ ಆರ್ಯನ್ ಅವಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾನೆ.
**ಆರ್ಯನ್ (ಸುಮ್ಮನೆ ನಗುತ್ತಾ):**
"ಒಳ್ಳೆಯ ಮಾತುಕತೆ ಆಯಿತಾ?"
**ಅನನ್ಯಾ (ಅವನ ಕೈ ಹಿಡಿದು):**
"ನಾನು ನನ್ನ ಹಳೆಯ ನೆರಳಿಗೆ ಒಂದು ದಾರಿ ಕೊಟ್ಟೆ. ಆದರೆ ಬೆಳಕು ನನಗೆ ಈಗ ಗೊತ್ತಿದೆ. ನೀನೇ ನನ್ನ ಬೆಳಕು, ಆರ್ಯನ್."
**ಆರ್ಯನ್ (ಅವಳ ಮುಖವೇಳೆಯ ನೋಡಿ):**
"ನೀನು ಹೃದಯದಿಂದ ಹೊರಳಿದಷ್ಟು ನಾನು ಒಳಗಿನ ಕನಸುಗಳ ವಿಸ್ತಾರವಾಗುತ್ತೇನೆ ಅನನ್ಯಾ."
ಆ ಇಬ್ಬರೂ ಮೌನದಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿಯ ಮೌನದ ಹಾಡು ಹಾಡಿದಂತೆಯಾಗಿ ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟರು.
---
## 🔚 ಅಧ್ಯಾಯ ಅಂತ್ಯ
ಈ ಅಧ್ಯಾಯದಲ್ಲಿ ಅನನ್ಯಾ ತನ್ನ ಭೂತಕಾಲದ ಪ್ರೇಮಿಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟ ನಿರಾಕರಣೆ ನೀಡಿ ತನ್ನ ಪ್ರಸ್ತುತ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಬಲ ಕೊಡುತ್ತಾಳೆ. ಈ ಹಂತದಿಂದ ಅವಳ ಪ್ರೀತಿ ನಿಜವಾಗಿ ಧೃಢವಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ…
---
### 👉 ಮುಂದಿನ ಅಧ್ಯಾಯ (ಅಧ್ಯಾಯ ೧೧):
**"ಪ್ರೀತಿಯ ಮೊಟಕು – ಮೊದಲು ಮುರಿತ?"**
(ವಿಕ್ರಮ್ ತಾನು ತಳ್ಳಲ್ಪಟ್ಟ ಕಾರಣದಿಂದ ಪ್ರತಿಶೋಧ ತಾಳ್ತಾನಾ? ಅಥವಾ ಆ ಪ್ರೇಮದ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಹೊಸದೊಂದು ಸಮಸ್ಯೆ ಎದುರಿ
ಸಲಿದೆಯಾ? ಮುಂದೆ ಏನಾಗುತ್ತೆ?)
**ತಯಾರಿದೀನಿ ಮುಂದಿನ ಅಧ್ಯಾಯಕ್ಕೆ. ಮುಂದುವರೆಸೋಣವೇ?**
No comments:
Post a Comment